ဘယ္သူဘာသာျပန္ထားလဲေတာ႔မသိဘူး
pleasure garden မွာဖတ္ခဲ႔ရတာေလး ႀကိဳက္လြန္းလို႔
ကူးယူလာတာပါ
A brother like that(Dan Clark)
-------------------------------------
ေပါလ္မွာ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ႔အစ္ကိုႀကီးထံမွ ကားတစ္စီးရသည္။
ခရစ္စၥမတ္အႀကိဳေန႔မွာ သူ႔႐ံုးခန္းက ထြက္လာေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေတာက္ပေသာ သူ႔ကားသစ္ႀကီးကို သေဘာက်စြာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတာ ျမင္ရသည္။ ၾကည့္႐ံုႏွင့္ အားမရေသးဟန္ျဖင့္ ေကာင္ေလးက ေမးသည္။
“ဒါ အစ္ကို႔ ကားလား” တဲ့။
ေပါလ္က ေခါင္းညိတ္ၿပီး “ေအးကြ၊ ငါ႔အစ္ကိုက ခရစ္စၥမတ္ လက္ေဆာင္ ေပးတာ” ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလး အံ့အားသင့္သြားသည္။
“ဟာ…ခင္ဗ်ားအစ္ကိုက ခင္ဗ်ားကို အလကားေပးတာ…ဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မကုန္ဘူးေပါ့၊ ဟာဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္သာ ဆုေတာင္းလို႔ ရမယ္ဆိုရင္…” ဆိုၿပီး ေကာင္ေလး ရပ္ေနသည္။
ဆုေတာင္းလို႔ရရင္ ေကာင္ေလး ဘာဆုေတာင္းမလဲဆိုတာ ေပါလ္ ေတြးေနမိသည္။ သူ႔မွာလည္း အဲဒီလိုအစ္ကိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမွာပဲေပါ့။
သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးထံမွ ေနာက္ထပ္ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ ေပါလ္ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထသြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို အစ္ကိုမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာဗ်ာ” တဲ့။
ေကာင္ေလးကို သူ အ့ံအားသင့္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္လိုျဖစ္ သြားသည္မသိ။ “မင္း ငါ့ကား လိုက္စီးၾကည့္မလား” ဟု ေမးမိသည္။
ကားစီးၿပီး ခဏေလးၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးက ေပါလ္ဘက္လွည့္ကာ “အစ္ကိုေရ…ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဘက္ လွည့္ေမာင္းေပးလို႔ ရမလားဗ်” ဟု ေမးသည္။
သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ပေနတာ ၾကည့္ၿပီး ေပါလ္ျပံဳးမိသည္။ ဒီေကာင္ေလးစိတ္ထဲ ဘာ႐ွိေနလဲ သူေတြးမိသည္။ သူ ကားသစ္ႀကီးစီးၿပီး အိမ္ျပန္လာတာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ႂကြားခ်င္ပံုပဲ။
သို႔ေသာ္ သည္တစ္ခါလည္း ေပါလ္ မွားျပန္ပါသည္။
“ဟို ေလွကားႏွစ္ဆင့္နဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႕ ရပ္ေပးပါဗ်ာ” ေကာင္ေလးက ဆိုသည္။
ေလွကားထစ္ေတြ သူ ေျပးတက္သြားသည္။ ခဏေလးၾကာေတာ့ ျပန္လာေနသံ ၾကားရသည္။ တက္သြားတုန္းကလိုမျမန္။ သူက ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီ၍ ယူလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခမသန္ေသာ သူ႔ညီေလး။ သူက ညီေလးကို ေအာက္ဆံုးေလွကားထစ္မွာ ထိုင္ခိုင္းသည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က ညီေလးကို တင္းတင္းဖက္ထားၿပီး ကားကိုျပသည္။
“ေဟာဒီမွာ ေတြ႔လား ညီေလး၊ အေပၚထပ္မွာတုန္းက အစ္ကိုႀကီးေျပာတာေလ။ ဒါ သူ႔အစ္ကိုႀကီးက ခရစ္စၥမတ္ လက္ေဆာင္ေပးတာတဲ့၊ သူ႔ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မကုန္ဘူး၊ ေနာက္က်ရင္ အစ္ကိုႀကီးလည္း ညီေလးကို ဒါမ်ိဳး ကားတစ္စီး ၀ယ္ေပးမယ္၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ညီေလးကို အစ္ကိုႀကီးေျပာတဲ့ ခရစ္စၥမတ္ အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ ျပထားတဲ့ အလွအပ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုေတြ ညီေလး လိုက္ၾကည့္ႏိုင္မွာေပါ့ကြ” တဲ့၊ သူက အားရပါးရ ေျပာေနသည္။
ေပါလ္ ကားထဲက ထြက္လာၿပီး ေျခမသန္ေသာ ကေလးငယ္ေလးကို ခ်ီ၍ ကားေ႐ွ႕ခန္းထဲ ထည့္သည္။ အစ္ကိုလုပ္သည့္ ေကာင္ေလးက ၀မ္းသာအားရ သူ႔ညီေလးေဘးမွ ၀င္ထိုင္သည္။
အဲသည္ေန႔က သူတို႔သံုးေယာက္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည့္ အေတြ႔အၾကံဳမွာ သံုးေယာက္လံုးအတြက္ တစ္သက္ မေမ႔ႏိုင္စရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
အထူးသျဖင့္ ေပါလ္အဖို႔ သင္ခန္းစာတစ္ခု မွတ္မွတ္သားသား ရခဲ့သည္။ ယူရျခင္းအရသာထက္ ေပးရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ပီတိက ပို ႏွစ္သက္ဖြယ္ ခ်ိဳၿမိန္လွ၏…ဟူေသာ အသိတရား။
No comments:
Post a Comment